"Það getur stundum borgað sig að vera ótrulega þolinmóð og þrjósk, það sýndi sig í dag. Þeir sem þekkja manninn minn vita hve ótrulega fastheldinn hann getur verið og ef eitthvað er ekki bilað (lesist hér ljótt) þá þarf bara ekkert að laga það. Nú s.s. þá hef ég alla okkar hjónatíð tekið undir mig hýbíli okkar og lagað þau eins og ÉG vil (orð eiginmannsins) og hvurgi gefið eftir eitt einasta horn fyrir hann og til að bæta gráu ofan á svart þá ræð ÉG sko öllu hvernig hlutirnir eiga að vera.

Jájá þið haldið það kannski að þetta sé þannig að ég ráði öllu alveg eins og minn maður, en þannig er það nú bara alls ekki, ég hef bara hærra.
Vegna þessarar meintu frekju minni hefur hann þarna þessi þrjóski staði maður krafist þess að skrifborðið sem hann fékk í fermingargjöf fylgi með okkur hvert í heiminum sem við búum og ég ekki fengið að snerta það. Nú var maðurinn ekki alveg fermdur í gær og því er blessað skrifborðið orðið lúið og þreytt (lesist hér ljótt) og ævinlega þvælst fyrir mér. Ég verð alveg að játa að ég hef gert mitt til að blessað borðið endi sína lífdaga en lítið orðið ágegnt en ég hef þó beðið þolinmóð eftir hinu gullna tækifæri.
Nú loksins, eftir hátt í töttögu ár, hafði ég sigur úr bítum.
Ekki það að skrifborðið endi lífdaga sína, langt því frá, heldur það að nú á það sko að fá heiðurssess í stofunni í Skeljagarðinum og húsbóndinn sitt horn (ok maður verður að gefa eitthvað eftir).
En almáttugur minn, ég fæ að pússa það upp og gefa því nýtt líf með málningu.
Loksins, loksins, loksins fæ Ég að ráða, eða var það ekki?"