Þar sem ég sé ekki fram á að verða að jólabjöllu í ár, vegna flutninga fjölskyldunnar, en vil auðvitað ekki alveg missa af herlegheitunum, ákvað ég að skella inn einum litlum snjókarlamerkimiða sem þið getið gert á nánast engum tíma. Af hverju? Því ég elska fátt meira en að jólaskreyta og helst vil ég hafa það eitthvað handgert og vona svo sannalega að það séuð þið líka. Hvað er meira persónulegt en jólagjöf með heimagerðum merkimiða?

Nú er um að gera að grafa fram jólalögin, búa til smá heitt súkkulaði nú eða jafnvel jólaglögg og skella sér í nokkra snjókarla. Afar einfalt og fyrir alla aldurshópa.

Stjörnumunstrið komið á niðursuðudósina Sáraeinfalt en smá undirbúning þarf áður en farið er að hamra á dósinni.

Verð að segja það að mér þykja niðursuðudósir ekkert sérstaklegt augnayndi og hef ekki gert það að reglu að safna slíkum dósum, svona fram til miðs sumars. datt þá niður á þessa hugmynd, og reyndar ekki alveg í fyrsta skiptið sem hún varð á vegi mínu, og ákvað að láta nú verða af því að gera svona endurvinnsluljósker. Fyrir allmörgum árum fékk ég gefins eina svona dós með fallega "negldu" munstri. Hún kom frá beint frá suður Afríku, kunningjakona mín hafði keypt hana af götusala sem hjó munstrið á staðnum. Dósin hékk í mörg ár í glugganum í eldhúsinu á Eyrarveginum og endrum og eins leit ég á hana og hugsaði að þetta væri nú svo sára einfalt en samt svo fallegt, þegar ljósið skyni í gegnum munstruð götin, og ég gæti nú alveg gert svona. Svo liðu árin og aldrei gerði ég neitt með þetta.
Nú loksins svona fjölda mörgum áarum síðar lét ég loksins verða af þessu og skil ekkert í því af hverju ég er ekki löngu búin að þessu.

Fátt fallegra en loginn af kertinu á dimmu haustkvöldi og þegar það fær svona fallegt munstur til að lýsa í gegnum fær það alveg himnest útlit.

Síðustu vikur hef ég skoðað hundruðir af híbýlum, stórum og smáum, gömlum og nýjum, fallegum og ljótum og eiginlega allt þar á milli. Við fjölskyldan ákváðum nefnilega ekki fyrir svo löngu að við þyrftum að flytja okkur um set. Fundum reyndar draumahúsið og stóðum með samninginn í höndunum, tilbúin að skrifa undir þegar við fengum þau skilaboð að húsið var selt. Mikil vondbryggði hjá öllum fjölskyldumeðlimum, enda farin að innrétta húsið í huganum og rífast (í góðu þó) um hver fengi stæðsta herbergið. En þetta bakslag þýddi auðvitað að leitin að draumahúsinu fór aftur í gang og því hef ég nú setið yfir tölvunni og skoðað og skoðað. Við ætlum að halda okkur við planið að flytja héðan úr Skeljagarðinum og rembast við að finna heimili nær vinnunni hans Hanna og óskastaðan er að það fylgi bílskúr og garður. Við erum ekkert að biðja um einhverja höll, enda ekki vön því að búa þannig, bara hús með smá privat og plássi fyrir alla og okkar áhugamál.

Með þessa ákvörðun okkar byrjaði s.s. ballið. Pappakassar komu í stríðum straumi inn á gólf og það sem við höfum lengi hugsað til með hryllingi hófst. Að pakka niður.